به گزارش معاونت پژوهش مدرسه، پنجاه و دومین جلسه ی پژوهشی تدبر و محوربندی و بازخوانی صحیفه سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز چهارشنبه 17 شهریور ۱۴۰۰ ساعت 8 صبح، دعای 21 توسط خانم اودرون در اسکای روم برگزار شد. ایشان به ارائه شرح دعای بیست و یکم با موضوع"دعای آن حضرت است هنگامی که حادثه‌ای او را اندوهگین و خطاها وی را بی‌تاب می‌کرد" فراز دهم تا آخر دعا پرداختند. جلسه چنین گذشت: در ابتدای جلسه صوت صلوات امام سجاد علیه السلام پخش شد و خانم صفری مروری بر جلسه قبل داشتند. در ادامه خانم اودرون شرح فرازهای جدید را بیان کردند:

فراز10:«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ فَرِّغْ قَلْبِي لِمحَبَّتِكَ ، وَ اشْغَلْهُ بِذِكْرِكَ ، وَ انْعَشْهُ بِخَوْفِكَ وَ بِالْوَجَلِ مِنْكَ، وَ قَوِّهِ بِالرَّغْبَةِ إِلَيْكَ ، وَ أَمِلْهُ إِلَى طَاعَتِكَ ، وَ أَجْرِ بِهِ فِي أَحَبِّ السُّبُلِ إِلَيْكَ ، وَ ذَلِّلْهُ بِالرَّغْبَةِ فِيما عِنْدَكَ أَيَّامَ حَيَاتِي كُلِّهَا»

خدایا! بر محمّد و آلش درود فرست و دلم را برای دوستی‌ات خالی کن و به یاد خود مشغول ساز و به بیم و هراس از خود نشاطش ده و به شوق و رغبت به سویت نیرومندش کن و به جانب طاعتت میلش ده و در محبوب‌ترین راه‌های به سویت روانش ساز و در تمام دورۀ زندگی‌ام او را به رغبت داشتن نسبت به آنچه نزد توست، رام گردان.

فرِّغْ به معنی خالی شدن قلب از اغیار است و برای محبت الهی فارغ گردد چرا قلب مومن جایگاه عرش خداوند باری تعالی می باشد و محبت دیگران باید در طول محبت پروردگار قرار گیرد مانند محبت به ائمه علیهم السلام.

زمانی عبد به کنه محبت الهی می رسد که در هر حالی به یاد و ذکر او مشغول باشد. درست است که در محبت درد، خوف و رجاء وجود دارد اما همه ی این حالات برای عبد شیرین است.

فراز 11:«وَ اجْعَلْ تَقْوَاكَ مِنَ الدُّنْيَا زَادِي، وَ إِلَى رَحْمَتِكَ رِحْلَتِي، وَ فِي مَرْضَاتِكَ مَدْخَلِي، وَ اجْعَلْ فِي جَنَّتِكَ مَثْوَايَ، وَ هَبْ لِي قُوَّةً أَحْتَمِلُ بِهَا جَمِيعَ مَرْضَاتِكَ، وَ اجْعَلْ فِرَارِيَ إِلَيْكَ، وَ رَغْبَتِي فِيما عِنْدَكَ، وَ أَلْبِسْ قَلْبِيَ الْوَحْشَةَ مِنْ شِرَارِ خَلْقِكَ، وَ هَبْ لِيَ الْأُنْسَ بِكَ وَ بِأَوْلِيَائِكَ وَ أَهْلِ طَاعَتِكَ»

از دنیا، تقوایت را توشه‌ام و سفرم را به سوی رحمتت و ورودم را در خشنودی‌ات و جایم را در بهشتت، قرار ده؛ و مرا قدرتی بخش که همۀ بار خشنودی‌ات را به دوش جان، حمل کنم؛ گریزم را به سویت و میلم را در آنچه نزد توست، قرار ده؛ و لباس وحشت از بندگان بدت را بر دلم بپوشان و انس گرفتن به خودت و عاشقانت و اهل طاعتت را به من ارزانی دار.

تقوا توشه و سرمایه ای است که فقط در دنیا قابل تحصیل و تنها راه نجات انسان می باشد. امام علیه السلام تقوا را به خداوند نسبت دادند چون توفیقی است که از جانب خداوند به عبد اعطا می شود. برای سعادت ابدی بشر جز وارد شدن به رحمت،مرضات و بهشت پروردگار، راه دیگری مفروض نیست. مثْوَايَ دلالت بر جایگاه ابدی انسان دارد که تغییرناپذیر است. وَ هَبْ لِي قُوَّةً أَحْتَمِلُ بِهَا جَمِيعَ مَرْضَاتِكَ در این قسمت از دعا امام علیه السلام برای انسان در خصوص تحمل بار مسئولیت و انجام وظایف برای رسیدن به رحمت و مرضات الهی، از پروردگار یاری می جویند. عبد فرار از فسق و فجور به سمت باری تعالی و فراغت از غیر خدا را طلب می کند. ریشه ی گرایش به عبودبت و دین عقل می باشد اما ادامه ی راه و استقامت آن مستلزم محبت الهی است.

در پایان جلسه خانم باقری نکاتی در خصوص محبت الهی در فرازهای فوق بیان کردند و خانم ناطقیان دعا فرمودند.

• < قبلی
• بعدی >