به گزارش معاونت پژوهش مدرسه، صد ‌و پنجاهمین جلسه‌ی پژوهشی تدبر و محوربندی و بازخوانی صحیفه‌ی سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز سه‌شنبه 17 بهمن‌ماه 1402 ساعت 16، در‌ نرم‌افزار «قرار» با موضوع «دعاى آن حضرت است در ذكر توبه و درخواست آن از پروردگار»(دعای31) برگزار گردید. در ابتدای جلسه پس از پخش صوت قرآن کریم و صلوات امام سجاد^{علیه‌السلام} از مجموعه‌‌ی صلوات بر حجج طاهره ^{علیهم‌السلام}، استاد باقری به مرور فرازهای قبلی پرداختند:

فراز 23: «اللَّهُمَّ فَارْحَمْ وَحْدَتِي بَيْنَ يَدَيْكَ ، وَ وَجِيبَ قَلْبِي مِنْ خَشْيَتِكَ ، وَ اضْطِرَابَ أَرْكَانِي مِنْ هَيْبَتِكَ ، فَقَدْ أَقَامَتْنِي يَا رَبِّ ذُنُوبِي مَقَامَ الْخِزْيِ بِفِنَائِكَ ، فَإِنْ سَكَتُّ لَمْ يَنْطِقْ عَنِّي أَحَدٌ ، وَ إِنْ شَفَعْتُ فَلَسْتُ بِأَهْلِ الشَّفَاعَةِ»

خدایا! تنهایی‌ام را در برابرت و تپیدن دلم را از ترست و لرزۀ اندامم را از هیبتت، رحم کن. ای پروردگارم! محققاً گناهانم مرا در آستانت در مقام خواری و رسوایی برپا داشته؛ پس اگر سکوت کنم، کسی از جانب من سخن نمی‌گوید؛ و اگر از خود شفاعت کنم، شایستۀ شفاعت نیستم.

در این فراز به تنهایی حقیقی و وجودی انسان اشاره می‌کند حتی اگر در جمع انسان‌های دیگر باشد؛ چون توان بشر در محبت‌ورزی محدود است در صورتی که محبت الهی نامحدود است.

فراز 24: «  اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ شَفِّعْ فِي خَطَايَايَ كَرَمَكَ ، وَ عُدْ عَلَى سَيِّئَاتِي بِعَفْوِكَ ، وَ لَا تَجْزِنِي جَزَائِي مِنْ عُقُوبَتِكَ ، وَ ابْسُطْ عَلَيَّ طَوْلَكَ ، وَ جَلِّلْنِي بِسِتْرِكَ ، وَ افْعَلْ بِي فِعْلَ عَزِيزٍ تَضَرَّعَ إِلَيْهِ عَبْدٌ ذَلِيلٌ فَرَحِمَهُ ، أَوْ غَنِيٍّ تَعَرَّضَ لَهُ عَبْدٌ فَقِيرٌ فَنَعَشَهُ»

خدایا! بر محمّد و آلش درود فرست و کرم و بزرگواری‌ات را نسبت به خطاهایم، شفیع من قرار ده؛ و با عفوت بر زشتی‌های من تفضّل فرما و به پاداشی که از کیفرت سزاوار آنم پاداشم مده و دامان احسانت را بر من بگستران و مرا به پردۀ پوششت بپوشان؛ و با من رفتار کن، رفتار نیرومندی که بندۀ خواری پیش او به زاری برخاسته و او بر آن بندۀ خوار رحمت آورده؛ یا رفتار توانگری که تهی‌دستی نزد او رفته و او تهی‌ دست را از مال و ثروتش بی‌نیاز کرده.

لازم است عبد از حال دعا فراتر رود و به حال مناجات و رابطه‌ی حبی با خداوند برسد. عُد وقتی با عَلی متعدی شود بازگشت از روی فضل معنا می‌دهد.

در ادامه استاد صفری به نکاتی از کتاب انسان 250 ساله، نوشته‌ی مقام معظم رهبری اشاره نمودند؛ امام زین العابدین^{علیه السلام} در زمان خود در حال ابقای توحید و ارزش‌های حقیقی در میان مردم بودند و بیانات متعددی دارند که بخشی به صورت روایات و بخشی در قالب دعاهای صحیفه‌ی سجادیه هستند. از اشتباهات رایج عامه‌ی مردم زمان ایشان این بود که هرکس که خلیفه می‌شد را در جایگاه امامت قرار می‌دادند. در خاتمه دعا فرمودند و جلسه پایان پذیرفت.

• < قبلی
• بعدی >