به گزارش معاونت پژوهش مدرسه، صد ‌و پنجاه و یکمین جلسه‌ی پژوهشی تدبر و محوربندی و بازخوانی صحیفه‌ی سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز سه‌شنبه 24 بهمن‌ماه 1402 ساعت 16، در‌ نرم‌افزار «قرار» با موضوع «دعاى آن حضرت است در ذكر توبه و درخواست آن از پروردگار»(دعای31) برگزار گردید. در ابتدای جلسه پس از پخش صوت قرآن کریم و صلوات امام سجاد^{علیه‌السلام} از مجموعه‌‌ی صلوات بر حجج طاهره ^{علیهم‌السلام}، استاد باقری ضمن تبریک اعیاد شعبانیه به بیان شرح فرازهای دعا پرداختند:

فراز 25: « اللَّهُمَّ لَا خَفِيرَ لِي مِنْكَ فَلْيَخْفُرْنِي عِزُّكَ ، وَ لَا شَفِيعَ لِي إِلَيْكَ فَلْيَشْفَعْ لِي فَضْلُكَ ، وَ قَدْ أَوْجَلَتْنِي خَطَايَايَ فَلْيُؤْمِنِّي عَفْوُكَ »

خدایا! از کیفرت برایم حمایت‌کننده‌ای نیست؛ پس باید عزّت و توانایی‌ات حمایتم کند و برایم در پیشگاه تو شفیعی نیست؛ پس باید احسانت شفیع من شود و گناهانم مرا ترسانده؛ پس باید بخشش و گذشتت مرا امان دهد.

خداوند به همگان امنیت تکوینی بخشیده ولی مومنان دارای امنیت تشریعی نیز هستند یعنی مومنان به واسطه‌ی امنیت الهی، خودشان امنیت‌بخش می‌باشند.

فراز 26: « فَمَا كُلُّ مَا نَطَقْتُ بِهِ عَنْ جَهْلٍ مِنِّي بِسُوءِ أَثَرِي ، وَ لَا نِسْيَانٍ لِمَا سَبَقَ مِنْ ذَمِيمِ فِعْلِي ، لَكِنْ لِتَسْمَعَ سَمَاؤُكَ وَ مَنْ فِيهَا وَ أَرْضُكَ وَ مَنْ عَلَيْهَا مَا أَظْهَرْتُ لَكَ مِنَ النَّدَمِ ، وَ لَجَأْتُ إِلَيْكَ فِيهِ مِنَ التَّوْبَةِ.»

پس آن‌چه به زبان آوردم، از ناحیۀ نادانی نسبت به کردار زشتم و از روی فراموشی در مورد عمل بر گذشته‌ام نیست؛ بلکه برای آن است که آسمانت و هر که در آن است و زمینت و هر که روی آن است، صدای ندامتی که برای تو آشکار کردم و فریاد توبه‌ای که در سایۀ آن به تو پناه بردم، بشنود.

اثر به معنای پیامد و آن‌چه از اعمال انسان در پرونده‌ی او باقی می‌ماند است. جهل و نسیان موجب خطاهای انسان هستند. منظور از آسمان، عالم ملکوت و غیب است. آیا آسمان‌ها و زمین می‌شنوند؟ در آیات قرآن این‌طور اشاره می‌شود که مورد خطاب خداوند قرار می‌گیرند و دارای ادراک هستند و مسئولیت‌هایی دارند.

فراز 27: « فَلَعَلَّ بَعْضَهُمْ بِرَحْمَتِكَ يَرْحَمُنِي لِسُوءِ مَوْقِفِي ، أَوْ تُدْرِكُهُ الرِّقَّةُ عَلَيَّ لِسُوءِ حَالِي فَيَنَالَنِي مِنْهُ بِدَعْوَةٍ هِيَ أَسْمَعُ لَدَيْكَ مِنْ دُعَائِي ، أَوْ شَفَاعَةٍ أَوْكَدُ عِنْدَكَ مِنْ شَفَاعَتِي تَكُونُ بِهَا نَجَاتِي مِنْ غَضَبِكَ وَ فَوْزَتِي بِرِضَاكَ»

تا مگر برخی از آنان به خاطر رحمتت بر بدی وضعم رحم کند، یا رقّت بر من به سبب بدی حالم او را دریابد تا از سوی خود دعایی به من کند که از دعای خود من، نزد تو به اجابت نزدیک‌تر باشد؛ یا از طرف او شفاعتی به من برسد که از شفاعت من استوارتر جلوه کند؛ شفاعتی که نجاتم از خشمت و دستیابی‌ام به خشنودی‌ات به آن باشد.

منشا رحمت دیگر موجودات، رحمت خداوند متعال است. لَدَیکَ؛ نهایت قرب را به خداوند می‌رساند. هدف از این فراز دعا، رسیدن به رضایت و خشنودی خداوند در اثر رحمت، رقت و شفاعت آسمانیان و زمینیان نزد پروردگار است.

در ادامه استاد صفری به نکاتی از کتاب انسان 250 ساله، نوشته‌ی مقام معظم رهبری اشاره نمودند؛ امام زین العابدین^{علیه السلام} در زمان خود در حال ابقای توحید و ارزش‌های حقیقی در میان مردم بودند و بیانات متعددی دارند. با استناد به برخی روایات، بیانات ایشان این‌طور نشان می‌دهد که حضرت در حال کادرسازی هستند. بُعد سیاسی و ولایی امام^{علیه السلام} در این نمونه روایات کاملا مشهود است. در کتاب صحیفه‌ی سجادیه نیز در دعاها به همه‌ی موضوعاتی که انسان در زندگی با آن‌ها درگیر است پرداخته شده است.

در خاتمه استاد صفری دعا فرمودند و جلسه به پایان رسید.

• < قبلی
• بعدی >