به گزارش معاونت پژوهش مدرسه صد‌و‌ سی‌و‌ هفتمین جلسه‌ی پژوهشی تدبر و محوربندی و بازخوانی صحیفه‌ی سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز دوشنبه 17 مهرماه 1402 ساعت 16، در‌ نرم‌افزار «قرار» با موضوع «دعاى آن حضرت است در ذكر توبه و درخواست آن از پروردگار»(دعای31) برگزار گردید. در ابتدای جلسه پس از پخش صوت قرآن کریم و صلوات امام سجاد علیه‌السلام از مجموعه‌‌ی صلوات بر حجج طاهره علیهم‌السلام، استاد کاویانی به مرور فرازهای قبلی پرداختند در ادامه خانم ناطقیان به شرح فرازهای جدید پرداختند:

فراز 8: «فَأَقْبَلَ نَحْوَكَ مُؤَمِّلًا لَكَ مُسْتَحْيِياً مِنْكَ ، وَ وَجَّهَ رَغْبَتَهُ إِلَيْكَ ثِقَةً بِكَ ، فَأَمَّكَ بِطَمَعِهِ يَقِيناً ، وَ قَصَدَكَ بِخَوْفِهِ إِخْلَاصاً ، قَدْ خَلَا طَمَعُهُ مِنْ كُلِّ مَطْمُوعٍ فِيهِ غَيْرِكَ ، وَ أَفْرَخَ رَوْعُهُ مِنْ كُلِّ مَحْذُورٍ مِنْهُ سِوَاكَ»

پس با امید به حضرتت و شرمساری از وجود مقدّست، به جانب تو روی کرده؛ و از باب اطمینان به تو، رغبت و شوقش را متوجّه پیشگاه تو ساخته و از روی یقین با طمعش آهنگ تو کرده؛ و از باب اخلاص، با توشۀ ترسش به سوی تو روی آورده، طمعش از هر که به او طمع ورزیده می‌شود، تهی شده غیر تو؛ و ترسش از هر چه از آن ترسیده می‌شود، برطرف شده جز تو.

توبه از جمله رفتارهای سبک زندگی توحیدی است که پیامبر و اهل بیت علیهم‌السلام به ما آموخته‌اند و حتما نباید در پی گناه خیلی بزرگی انجام گیرد بلکه به عنوان یک رفتار فرد مومن در قبال پروردگار مطرح می‌شود.

در این فراز به آرزومندی همراه با حیای از خدا اشاره شده است که جای تامل بسیار دارد و باید دید که حیا در تربیت نسل ما در چه جایگاهی قرار دارد. رغبت‌ها دال بر گرایش‌های انسان می‌باشد که نقش مهمی را در سعادت یا شقاوت آدمی ایفا می‌کنند و در این فراز این‌طور بیان شده است که این رغبت به خدا از روی اعتماد به اوست. بنابراین شناخت و اعتماد به پروردگار موجب رغبت پیدا کردن بنده به حضرت باری‌تعالی می‌گردد. اخلاص، آگاهی بنده به جایگاه عبد بودن در مقابل مولای خود را بیان می‌کند. مطموع‌فیه نیز دال بر دلبستگی‌های غیر خداوند برای بشر می‌باشد. فَرخ به معنی جوجه‌ی پرنده و یا جوانه زدن درخت است و مجازا به معنی خالی شدن قلب از ناخوشایندهاست.

فراز 9: «فَمَثَلَ بَيْنَ يَدَيْكَ مُتَضَرِّعاً ، وَ غَمَّضَ بَصَرَهُ إِلَى الْأَرْضِ مُتَخَشِّعاً ، وَ طَأْطَأَ رَأْسَهُ لِعِزَّتِكَ مُتَذَلِّلا ، وَ أَبَثَّكَ مِنْ سِرِّهِ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنْهُ خُضُوعاً ، وَ عَدَّدَ مِنْ ذُنُوبِهِ مَا أَنْتَ أَحْصَى لَهَا خُشُوعاً ، وَ اسْتَغَاثَ بِكَ مِنْ عَظِيمِ مَا وَقَعَ بِهِ فِي عِلْمِكَ وَ قَبِيحِ مَا فَضَحَهُ فِي حُكْمِكَ مِنْ ذُنُوبٍ أَدْبَرَتْ لَذَّاتُهَا فَذَهَبَتْ ، وَ أَقَامَتْ تَبِعَاتُهَا فَلَزِمَتْ»

پس با حال زاری و ذلّت پیش رویت ایستاده و از روی تواضع و فروتنی دیده‌اش را به سوی زمین انداخته و سرش را در برابر عزّتت، ذلیلانه به زیرافکنده؛ و خاضعانه رازش را که تو از او به آن داناتری، برایت آشکار ساخته؛ و خاشعانه گناهانش را که حضرتت به تعدادش آگاه‌تر است برشمرده؛ و برای نجات از گناهان بزرگی که برای مرتکب شونده‌اش در علم تو، عین هلاکت است؛ و زشتی اعمالی که در عرصۀ قضا و قدَرَت او را رسوا کرده، به فریادرسی و طلب یاری برخاسته؛ همان گناهانی که روزگار لذّت‌هایش پشت کرده و از بین رفته و پیامدهای زیان بخشش به جا مانده و گریبان‌گیر شده.

حالت‌هایی که در فرازهای قبل ذکر شد موجب خشوع و خضوع بنده می‌گردد که در این فراز کیفیت فروتنی عبد در برابر مولا توصیف شده است مانند دیده به زمین دوختن و سر به زیر انداختن.

در ادامه استاد باقری به بیان نکاتی در خصوص این فرازها پرداختند: طبق این دعا جهل ریشه‌ی بسیاری از گناهان و عامل نفوذ شیطان در نفس بشر می‌باشد. این فراز به حالات درونی و بیرونی انسان در خلوتِ خود با خداوند اشاره دارد. در ادامه استاد کاویانی نیز افزودند که این فراز دلالت بر حالات جسمانی یا همان زبان بدن عبد در مقابل خداوند و آداب ظاهری مناجات با پروردگار دارد. استاد باقری اضافه کردند که در روایات، گریه و حتی قطره‌ای اشک در مناجات با خداوند بسیار تاثیرگذار و مورد تاکید می‌باشد.

در انتهای جلسه استاد کاویانی و خانم ناطقیان دعا فرمودند و جلسه پایان یافت.

• < قبلی
• بعدی >