جلسه سی و هشتم تدبر صحیفه سجادیه
- دسته: معاونت پژوهش
- بازدید: 377
به گزارش معاونت پژوهش مدرسه، سی و هشتمین جلسه ی پژوهشی تدبر و محوربندی و بازخوانی صحیفه سجادیه با حضور اساتید و طلاب این مدرسه در روز چهارشنبه 22 اردیبهشت۱۴۰۰ ساعت 11 صبح، دعای وداع با ماه مبارک رمضان توسط خانم ها ماهری و باقری در اسکای روم برگزار شد.
خانم ماهری معاون آموزش و از اساتید مدرسه و خانم باقری از اساتید واحد پژوهش مدرسه به ارائه دعای وداع با ماه مبارک رمضان با موضوع"از دعاهاى امام سجاد عليه السّلام است درباره وداع با ماه رمضان "پرداختند. جلسه چنین گذشت:
نيمي از دعا توسط خانم ماهري و نيم ديگر توسط خانم باقري خوانده و معنا شد.
فراز 1: «اَللَّهُمَّ یا مَنْ لایَرْغَبُ فِىالْجَزآءِ»؛ اى خدایى که در برابر احسان به بندگان پاداش نخواهى.
فراز 2: «وَ یا مَنْ لایَنْدَمُ عَلَى الْعَطآءِ»؛ و از عطا و بخشش پشیمان نمى شوی.
فراز 3: «وَ یا مَنْ لایُکافِئُ عَبْدَهُ عَلَىالسَّوآءِ»؛ اى کسى که مزد بنده خود را بیش از عمل او مىدهى.
فراز 4: «مِنَّتُکَ ابْتِدآءٌوَعَفْوُکَ تَفَضُّلٌ، وَ عُقُوبَتُکَ عَدْلٌ، وَ قَضآؤُکَ خِیَرَةٌ»؛ نعمتت بى استحقاق به بندگان رسد، و عفوت تفضل، و مجازاتت عدالت، و قضایت عین خیر است.
فراز 5: «اِنْ اَعْطَیْتَ لَمْ تَشُبْ عَطآئَکَ بِمَنٍّ، وَ اِنْ مَنَعْتَ لَمْ یَکُنْ مَنْعُکَ تَعَدِّیاً»؛ اگر بخشش کنى عطایت را به منّت آلوده نکنى، و اگر عنایت نکنى از باب ستم نیست.
فراز 6: «تَشْکُرُ مَنْ شَکَرَکَ وَ اَنْتَ اَلْهَمْتَهُ شُکْرَکَ»؛ آنکه تو را شکر کند شکرش کنى، در صورتى که خودت آن شکر را به او الهام فرمودى.
فراز 7: «وَ تُکافِئُ مَنْ حَمِدَکَوَ اَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَکَ»؛ و هر که تو را بستاید پاداشش مىدهى در حالى که آن ستایش را خودت به او تعلیمکردى.
فراز 8: «تَسْتُرُ عَلى مَنْ لَوْ شِئْتَ فَضَحْتَهُوَ تَجُودُ عَلى مَنْ لَوْ شِئْتَ مَنَعْتَهُ، وَ کِلاهُما اَهْلٌ مِنْکَ لِلْفَضیحَةِ وَ الْمَنْعِ، غَیْرَ اَنَّکَ بَنَیْتَ اَفْعالَکَ عَلَى التَّفَضُّلِ وَ اَجْرَیْتَ قُدْرَتَکَ عَلَى التَّجاوُزِ»؛ پرده مىپوشى بر آن که اگر مىخواستى رسوایش مىکردى، و جود و کرم کنى بر آن که اگر مىخواستى از وى دریغ مىکردى، در صورتى که هر دو مستحق رسوایى و دریغ تو اند، امّا تو تمام امورت را براساس تفضل بنا نهادهاى، و قدرتت را بر آئین گذشت مقرّر کردهاى، و با آن که با تو به مخالفت برخاسته با بردبارى.
فراز 9: «وَ تَلَقَّیْتَ مَنْ عَصاکَ بِالْحِلْمِ، وَ اَمْهَلْتَ مَنْ قَصَدَ لِنَفْسِهِ بِالظُّلْمِ، تَسْتَنْظِرُهُمْ بِاَناتِکَ اِلَى الْاِنابَةِ، وَ تَتْرُکُ مُعاجَلَتَهُمْ اِلَى التَّوْبَةِ لِکَیْلا یَهْلِکَ عَلَیْکَ هالِکُهُمْ، وَ لایَشْقى بِنِعْمَتِکَ شَقِیُّهُمْ اِلاّعَنْ طُولِ الْاِعْذارِ اِلَیْهِ، وَ بَعْدَ تَرادُفِ الْحُجَّةِ عَلَیْهِ، کَرَماً مِنْ عَفْوِکَ یا کَریمُ، وَ عآئِدَةً مِنْ عَطْفِکَ یا حَلیمُ»؛ روبرو مىشوى، و به آن که در حق خویش ستم کرده مهلت مىدهى، با صبر و بردبارى خود مهلتشان مىدهى تا به حضرتت بازگردند، و در مؤاخذه عاصیان شتاب نمىکنى تا به توبه موفق شوند، تا هلاک شونده آنان بدون رضاى تو هلاک نشود، و تیرهبختشان به نعمتت بدبخت نشودمگر پس از قطع بهانه و بعد از اتمام حجت همه جانبه بر او، و این همه بزرگوارى و آقایى از عفو و گذشت توست اى بزرگوار، و بهرهاى است از محبتت اى بردبار.
فراز 10: «اَنْتَ الَّذى فَتَحْتَ لِعِبادِکَ باباً اِلى عَفْوِکَ، وَ سَمَّیْتَهُ التَّوْبَةَ، وَ جَعَلْتَ عَلى ذلِکَ الْبابِ دَلیلاً مِنْ وَحْیِکَ، لِئَل اَّیَضِلُّوا عَنْهُ، فَقُلْتَ -تَبارَکَ اسْمُکَ -: تُوبُوا اِلَىاللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً عَسى رَبُّکُمْ اَنْ یُکَفِّرَ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ وَ یَدْخِلَکُمْ جَنّاتٍ تَجْرى مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهارُ»؛ تویى که بر بندگانت درى به سوى بخشش خود باز کردهاى، و آن را باب توبه نامیدهاى، و بر آن درِ گشوده راهنمایى از وحى خود قرار دادهاى، تا آن را گم نکنند، پس خود - که نامت والا و مبارک است - فرمودى: «به سوى خدا توبه خالص و بىپیرایه آورید، باشد که پروردگارتان گناهان شما را محو کند، و شما را داخل بهشتهایى فرمایدکه نهرها از زیر آن روان است.
فراز 11: «یَوْمَ لا یُخْزِى اللَّهُ النَّبِىَّ وَ الَّذینَ امَنُوا مَعَهُ، نُورُهُمْ یَسْعى بَیْنَ اَیْدیهِمْ وَ بِاَیْمانِهِمْ یَقُولُونَ: رَبَّنا اَتْمِمْ لَنا نُورَنا، وَ اغْفِرْ لَنا، اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ فَما عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُولَ ذلِکَ الْمَنْزِلِ بَعْدَ فَتْحِ الْبابِ وَ اِقامَةِ الدَّلیلِ؟»؛ در آن روزى که خداوند پیامبر خود و آنان را که به او ایمان آوردند خوار و ذلیل نمىکند، درحالىکه نورشان پیشرویشان و از جانب راستشان روان است مىگویند: خداوندا نورمان را کامل کن، و ما را مورد مغفرت قرار ده، که تو بر هر چیز توانایى. پس عذر کسى که از ورود به آن خانه غفلت کند پس از گشوده شدن در و بهپا داشتن راهنما چه خواهد بود؟
فراز 12: «وَ اَنْتَ الَّذى زِدْتَ فِى السَّوْمِ عَلى نَفْسِکَ لِعِبادِکَ، تُریدُ رِبْحَهُمْ فى مُتاجَرَتِهِمْ لَکَ، وَ فَوْزَهُمْ بِالْوِفادَةِ عَلَیْکَ، وَ الزِّیادَةِ مِنْکَ، فَقُلْتَ تَبارَکَ اسْمُکَ وَ تَعالَیْتَ: مَنْ جآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ اَمْثالِها، وَ مَنْ جآءَ بِالسَّیِّئَةِ فَلا یُجْزى اِلاَّ مِثْلَها»؛ و تویى که در معامله با بندگانت بر عطاى خود افزودهاى، تا در این تجارتشان از عنایت تو سود برند، و در حرکت کردن به جانب تو کامیاب شوند، و از حضرتت بهرهاى افزون دریافت فرمایند، به همین خاطر، تو خود - که نامت مبارک است و بس والایى - فرمودى: هر کس که یک کار نیک کند ده برابر آن پاداش دارد، و هر کس یک کار بد کند جز به مانند کارش عقوبت نبیند.
فراز 13: «وَ قُلْتَ: «مَثَلُ الَّذینَ یُنْفِقُونَ اَمْوالَهُمْ فى سَبیلِاللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ اَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فى کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ، وَ اللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشآءُ»، وَ قُلْتَ: «مَنْ ذَاالَّذى یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ اَضْعافاً کَثیرَةً»، وَ ما اَنْزَلَتْ مِنْ نَظآئِرِهِنَّ فِى الْقُرْانِ مِنْ تَضاعیفِ الْحَسَناتِ»؛ و نیز فرمودى: «مثل آنان که اموالشان را در راه خدا انفاق مىکنند مانند دانهاى است که هفت خوشه رویانده، در هر خوشه صد دانه باشد، و خداوند براى هر که بخواهد آن را چند برابر کند»، و فرمودى: «کیست آن که به خداوند قرض الحسنه دهد تا خدا آن را چندین برابر سازد؟ و امثال و نظایراین وعدهها که در قرآن درباره چند برابر کردن کارهاى نیک فرو فرستادهاى.
فراز 14: «وَ اَنْتَ الَّذى دَلَلْتَهُمْ بِقَوْلِکَ مِنْ غَیْبِکَ، وَ تَرْغیبِکَ الَّذىفیهِ حَظُّهُمْ عَلى ما لَوْ سَتَرْتَهُ عَنْهُمْ لَمْ تُدْرِکْهُ اَبْصارُهُمْ، وَ لَمْ تَعِهِ اَسْماعُهُمْ، وَ لَمْتَلْحَقْهُ اَوْهامُهُمْ، فَقُلْتَ: «اذْکُرُونى اَذْکُرْکُمْ، وَاشْکُرُوا لى وَ لاتَکْفُرُونِ»، وَ قُلْتَ: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأزیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْکَفَرْتُمْ اِنَّ عَذابى لَشَدیدٌ»»؛ و تویى آن خداوندى که با گفتار از غیب خود و به سبب ترغیبت که در برگیرنده سود ایشان است آنان را به چیزى راهنمایى فرمودى که اگر از آنان مىپوشاندى دیدگانشان درک نمىکرد، و گوشهاشان فرانمىگرفت، و فکرشان به آن نمىرسید، چرا که فرمودى: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم، و مرا سپاس آورید و کفران نورزید»، و فرمودى: «هرآینه اگر شکر آرید شما را افزونى دهم، و اگر ناسپاسى کنید همانا عذاب من شدید است».
فراز 15: «وَ قُلْتَ: اُدْعُونى اَسْتَجِبْ لَکُمْ، اِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتى سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ». فَسَمَّیْتَ دُعآئَکَ عِبادَةً، وَ تَرْکَهُ اسْتِکْباراً، وَ تَوَعَّدْتَ عَلى تَرْکِهِ دُخُولَ جَهَنَّمَ داخِرینَ»؛ و فرمودى: مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم، آنان که از عبادت من (دعا کردن) تکبّر ورزند به زودى خوار و ذلیل وارد جهنم مىشوند». پس نیایش و دعا را عبادت، و ترکش را. کبر و خودخواهى نامیدى، و بر ترک دعا به دخول دوزخ با ذلت و خوارى تهدید فرمودى.
فراز 16: «فَذَکَرُوکَ بِمَنِّکَ، وَ شَکَرُوکَ بِفَضْلِکَ، وَ دَعَوْکَ بِاَمْرِکَ، وَ تَصَدَّقُوا لَکَ طَلَباً لِمَزیدِکَ، وَ فیها کانَتْ نَجاتُهُمْ مِنْ غَضَبِکَ، وَ فَوْزُهُمْ بِرِضاکَ»؛ بدین سبب بندگان واقعى به نعمتت تو را یاد کردند، و به بخششت شکر آوردند، و به فرمانت به دعا برخاستند، و به خاطر گرفتن عطاى افزونت صدقه دادند، و تنها راه آزادى آنان از خشم تو، و دستیابى به رضاى حضرتت در آن بود.
فراز 17: «وَ لَوْ دَلَّ مَخْلُوقٌ مَخْلُوقاً مِنْ نَفْسِهِ عَلى مِثْلِالَّذى دَلَلْتَ عَلَیْهِ عِبادَکَ مِنْکَ کانَ مَوْصُوفاً بِالْاِحْسانِ، وَ مَنْعُوتاً بِالْاِمْتِنانِ، وَ مَحْمُوداً بِکُلِّ لِسانٍ،فَلَکَ الْحَمْدُ ما وُجِدَ فى حَمْدِکَ مَذْهَبٌ، وَ ما بَقِىَ لِلْحَمْدِ لَفْظٌ تُحْمَدُ بِهِ، وَ مَعْنىً یَنْصَرِفُ اِلَیْهِ»؛ و اگر مخلوقى مخلوق دیگر را از سوى خود به مثل آنکه حضرت تو بندگانت را از سوى خود راهنمایى نمودى هدایت مىکرد موصوف به احسان، و موصوف به امتنان و بخشش بود، و به هر زبانى مورد ستایش قرار مىگرفت، پس سپاس توراست تا آنجا که در سپاس تو راهى وجود داشته باشد، و تا آنجا که براى سپاس کلمهاى که تو به آن ستوده شوى، و معنایى که به سپاس منصرف گردد باقى باشد.
فراز 18: «یا مَنْ تَحَمَّدَ اِلى عِبادِهِ بِالْاِحْسانِ وَ الْفَضْلِ، وَ غَمَرَهُمْ بِالْمَنِّ وَ الطَّوْلِ، ما اَفْشى فینا نِعْمَتَکَ! وَ اَسْبَغَ عَلَیْنا مِنَّتَکَ! وَ اَخَصَّنا بِبِرِّکَ!»؛ اى کسى که با احسان و فضلت بندگان را به سپاس فراخواندهاى، و آنان را غرق عطا و بخشش خود فرموده ای، چه آشکار و پخش است نعمت تو در ما! و چه فراوان است عطایت برما! و چه مخصوص است نیکى تو به ما!
فراز 19: «هَدَیْتَنا لِدینِکَ الَّذِى اصْطَفَیْتَ، وَ مِلَّتِکَ الَّتِى ارْتَضَیْتَ، وَ سَبیلِکَ الَّذى سَهَّلْتَ، وَبَصَّرْتَنَا الزُّلْفَةَ لَدَیْکَ، وَالْوُصُولَ اِلى کَرامَتِکَ»؛ ما را به دین برگزیدهات راه نمودى، و به آئین پسندیدهات رهنمون شدى، و سالک راهى فرمودى که آن را هموار کردى، و ما را به راه تقرب به پیشگاهت، و وصول به کرامتت بینایى دادى.
فراز 20: «اَللَّهُمَّ وَ اَنْتَ جَعَلْتَ مِنْ صَفایا تِلْکَ الْوَظآئِفِ، وَ خَصآئِصِ تِلْکَ الْفُرُوضِ شَهْرَ رَمَضانَ الَّذِى اخْتَصَصْتَهُ مِنْ سآئِرِ الشُّهُورِ، وَ تَخَیَّرْتَهُ مِنْ جَمیعِ الْاَزْمِنَةِ وَ الدُّهُورِ، وَ اثَرْتَهُ عَلى کُلِّ اَوْقاتِ السَّنَةِ بِما اَنْزَلْتَ فیهِ مِنَ الْقُرْانِ وَ النُّورِ، وَ ضاعَفْتَ فیهِ مِنَ الْایمانِ، وَ فَرَضْتَ فیهِ مِنَ الصِّیامِ، وَ رَغَّبْتَ فیهِ مِنَ الْقِیامِ، وَ اَجْلَلْتَ فیهِ مِنْ لَیْلَةِ القَدْرِ الَّتى هِىَ خَیْرٌ مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ»؛ خداوندا تو از خالصترین آن وظایف، و برگزیدهترین آن فرائض، ماه رمضان را قرار دادى که آن را از میان سایر ماهها برگزیدى، و از میان همه زمانها و عصرها اختیار کردى، و بر تمام اوقات سال ترجیح دادى، به خاطر آنکه در آن قرآن و نور نازل فرمودی، و ایمان را در این ماه چند برابر ساختى، و روزه گرفتن را در آن واجب فرمودى، و به شب زندهدارى در آن ترغیب کردى، و شب قدر را در آن که از هزار شب با ارزشتر است بزرگ داشتى.
فراز 21: «ثُمَّ اثَرْتَنا بِهِ عَلى سآئِرِ الْاُمَمِ، وَ اصْطَفَیْتَنا بِفَضْلِهِ دُونَ اَهْلِ الْمِلَلِ، فَصُمْنا بِاَمْرِکَ نَهارَهُ، وَ قُمْنا بِعَوْنِکَ لَیْلَهُ، مُتَعَرِّضینَ بِصِیامِهِ وَ قِیامِهِ لِما عَرَّضْتَنا لَهُ مِنْ رَحْمَتِکَ، وَ تَسَبَّبْنا اِلَیْهِ مِنْ مَثُوبَتِکَ، وَ اَنْتَ الْمَلىءُ بِما رُغِبَ فیهِ اِلَیْکَ، الْجَوادُ بِما سُئِلْتَ مِنْ فَضْلِکَ، الْقَریبُ اِلى مَنْ حاوَلَ قُرْبَکَ»؛ پس ما را محض این ماه بر سایر امم برترى دادى، و در پرتو فضل آن ما را از میان همه ملتها برگزیدى، پس به فرمانت روزش را روزه گرفتیم، و در شبش به کمک تو به عبادت برخاستیم، و به وسیله روزه و نمازش طالب رحمتى که براى ما مهیّا فرمودى شدیم، و آن را وسیله رسیدن به ثواب تو قرار دادیم، و تو بر آنچه بندگانت بدان رغبت دارند قادرى، و آنچه را که از احسانت خواسته شود بخشندهاى، و به آن که جهت رسیدن به قرب تو بکوشد نزدیکى.
فراز 22: «وَ قَدْ اَقامَ فینا هذَا الشَّهْرُ مُقامَ حَمْدٍ، وَ صَحِبَنا صُحْبَةَ مَبْرُورٍ، وَ اَرْبَحَنا اَفْضَلَ اَرْباحِ الْعالَمینَ، ثُمَّ قَدْ فارَقَنا عِنْدَ تَمامِ وَقْتِهِ، وَانْقِطاعِ مُدَّتِهِ، وَ وَفآءِ عَدَدِهِ»؛ و همانا این ماه در نزد ما ستوده زیست، و با ما همنشینى پسندیده بود، و برترین منفعت جهانیان را براى ما به ارمغان آورد، پس به هنگام پایان گرفتن وقت، و سرآمدن مدت، و کامل شدن روزهایش از ما جدا شد.
فراز 23: «فَنَحْنُ مُوَدِّعُوهُ وِداعَ مَنْ عَزَّ فِراقُهُ عَلَیْنا، وَ غَمَّنا وَ اَوْحَشَنَا انْصِرافُهُ عَنّا، وَ لَزِمَنا لَهُ الذِّمامُ - الْمَحْفُوظُ، وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِیَّةُ، وَ الْحَقُّ الْمَقْضِىُّ، فَنَحْنُ قآئِلُونَ: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا شَهْرَ اللَّهِ الْاَکْبَرَ، وَ یا عیدَ اَوْلِیآئِهِ»؛ اینک آن را وداع مىگوییم وداع کسى که هجرانش بر ما غمانگیز است، و روى گرداندنش ما را به اندوه و وحشت دچار کرده، و بر عهده ما پیمان ناگسستنى، و حرمت در خور توجه، و حق لازم دارد، به این خاطر مىگوییم: سلام بر تو اى بزرگترین ماه خدا، و اى عید عاشقان حق.
فراز 24: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَکْرَمَ مَصْحُوبٍ مِنَ الْاَوْقاتِ، وَ یا خَیْرَ شَهْرٍ فِى الْاَیّامِ وَ السّاعاتِ»؛ سلام بر تو اى کریمترین همنشین از میان اوقات، و اى بهترین ماه در روزها و ساعات.
فراز 25: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهرٍ قَرُبَتْ فیهِ الْامالُ، وَ نُشِرَتْ فیهِ الْاَعْمالُ»؛ سلام بر تو اى ماهى که در طىّ تو برآورده شدن آمال نزدیک شده، و اعمال در آن پخش و فراوان است.
فراز 26: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ قَرینٍ جَلَّ قَدْرُهُ مَوْجُوداً، وَ اَفْجَعَ فَقْدُهُ مَفْقُوداً، وَ مَرْجُوٍّ الَمَ فِراقُهُ»؛ سلام بر تو اى همنفسى که قدر و منزلتت بزرگ، و فقدانت بسیار دردناک است، و اى مایه امیدى که دوریت رنجآور است.
فراز 27: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ اَلیفٍ انَسَ مُقْبِلاً فَسَرَّ، وَ اَوْحَشَ مُنْقَضِیاً فَمَضَّ»؛ سلام بر تو اى همدمى که چون رو کنى ما را مونس شاد کنندهاى، و چون سپرى شوى وحشتآور و دردناکى.
فراز 28: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ مُجاوِرٍ رَقَّتْ فیهِ الْقُلُوبُ، وَ قَلَّتْ فیهِ الذُّنُوبُ»؛ سلام بر تو اى همسایهاى که دلها نزد تو نرم شد، و گناهان در تو نقصان گرفت.
فراز 29: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ ناصِرٍ اَعانَ عَلَى الشَّیْطانِ، وَ صاحِبٍ سَهَّلَ سُبُلَ الْاِحْسانِ»؛ سلام بر تو اى یاورى که ما را در مبارزه با شیطان یارى دادى، و اى مصاحبى که راههاى احسان را هموار و آسان کردی.
فراز 30: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ ما اَکْثَرَ عُتَقآءَ اللَّهِ فیکَ، وَ ما اَسْعَدَ مَنْ رَعى حُرْمَتَکَ بِکَ!»؛ سلام بر تو که چه بسیارند آزاد شدگان حضرت حق در تو، و چه سعادتمند است کسى که حرمتت را به واسطه خودت رعایت کرد!
فراز 31: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ ما کانَ اَمْحاکَ لِلذُّنُوبِ، وَ اَسْتَرَکَ لِأَنْواعِ الْعُیُوبِ!»؛ سلام بر تو که چه بسیار گناهان را از پرونده ما زدودى، و چه عیبها که بر ما پوشاندى!
فراز 32: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ ما کانَ اَطْوَلَکَ عَلَى الْمُجْرِمینَ، وَ اَهْیَبَکَ فى صُدُورِ الْمُؤْمِنینَ!»؛ سلام بر تو که زمانت بر گنهکاران چه طولانى بود، و در دل مؤمنان چه هیبتى داشتى!
فراز 33: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهْرٍ لاتُنافِسُهُ الْاَیّامُ»؛ سلام بر تو اى ماهى که هیچ زمانى با تو پهلو نزند.
فراز 34: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ شَهْرٍ هُوَ مِنْ کُلِّ اَمْرٍ سَلامٌ»؛ سلام بر تو اى ماهى که از هر نظر مایه سلامتى.
فراز35: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ غَیْرَ کَریهِ الْمُصاحَبَةِ وَ لا ذَمیمِ الْمُلابَسَةِ»؛ سلام بر تو که مصاحبتت ناپسند و معاشرتت نکوهیده نیست.
فراز 36: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ کَما وَفَدْتَ عَلَیْنا بِالْبَرَکاتِ، وَ غَسَلْتَ عَنّا دَنَسَ الْخَطیئاتِ»؛ سلام بر تو همچنان که با برکات بر ما وارد شدى، و ناپاکى معاصى را از پرونده ما شستى.
فراز 37: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ غَیْرَ مُوَدَّعٍ بَرَماً، وَ لا مَتْرُوکٍ صِیامُهُ سَاَماً»؛
سلام بر تو که وداع با تو نه از باب خستگى، و فراغت از روزهات نه به خاطر ملالت است.
فراز 38: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ مِنْ مَطْلُوبٍ قَبْلَ وَقْتِهِ، وَ مَحْزُونٍ عَلَیْهِ قَبْلَ فَوْتِهِ»؛ سلام بر تو که قبل از آمدنت در آرزویت به سر مىبردیم، و پیش از رفتنت بر هجرانت محزونیم.
فراز 39: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ کَمْ مِنْ سُوءٍ صُرِفَ بِکَ عَنّا، وَ کَمْ مِنْ خَیْرٍ اُفیضَ بِکَ عَلَیْنا»؛ سلام بر تو که چه بدىها که به سبب تو از جانب ما گشته، و چه خوبیها که از برکت تو به سوى ما سرازیر شده!
فراز 40: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى لَیْلَةِ الْقَدْرِ الَّتى هِىَ خَیْرٌ مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ»؛ سلام بر تو و بر شب قدرى که از هزار ماه بهتر است.
فراز 41: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ ما کانَ اَحْرَصَنا بِالْاَمْسِ عَلَیْکَ، وَ اَشَدَّ شَوْقَنا غَداً اِلَیْکَ!»؛ سلام بر تو که دیروز چه سخت بر تو دل بسته بودیم، و فردا چه بسیار شائق تو مىشویم!
فراز 42: «اَلسَّلامُ عَلَیْکَ وَ عَلى فَضْلِکَ الَّذى حُرِمْناهُ، وَ عَلَى ماضٍ مِنْ بَرَکاتِکَ سُلِبْناهُ»؛ سلام بر تو و بر فضیلت تو که از آن محروم شدیم، و بر برکات گذشتهات که از دست ما گرفته شد.
فراز 43: «اَللَّهُمَّ اِنَّا اَهْلُ هذَا الشَّهْرِ الَّذى شَرَّفْتَنا بِهِ، وَ وَفَّقْتَنا بِمَنِّکَ لَهُ حینَ جَهِلَ الْاَشْقِیآءُ وَقْتَهُ، وَ حُرِمُوا لِشِقآئِهِمْ فَضْلَهُ»؛ بارالها ما اهل این ماهیم که ما را به آن شرافت بخشیدى، و توفیق ادراکش را به ما عنایت فرمودى آنگاه که تیرهبختان وقتش را نشناختند، و از بخت بدشان از فضلش محروم شدند.
فراز 44: «اَنْتَ وَلِىُّ ما اثَرْتَنا بِهِ مِنْ مَعْرِفَتِهِ، وَ هَدَیْتَنا لَهُ مِنْ سُنَّتِهِ، وَ قَدْ تَوَلَّیْنا بِتَوْفیقِکَ صِیامَهُ وَ قِیامَهُ عَلى تَقْصیرٍ، وَاَدَّیْنا فیهِ قَلیلاً مِنْ کَثیرٍ»؛ تویى سرپرست آنچه از معرفتش که ما را بدان برترى دادى، و آنچه از سنّتش که ما را بدان رهنمون شدى، و ما به توفیق تو به روزه و نماز آن برخاستیم همراه با تقصیر، و در آن اندکى از بسیار را به جا آوردیم.
فراز 45: «اَللَّهُمَّ فَلَکَ الْحَمْدُ اِقْراراً بِالْاِسآئَةِ، وَ اعْتِرافاً بِالْاِضاعَةِ، وَ لَکَ مِنْ قُلُوبِنا عَقْدُ النَّدَمِ، وَ مِنْ اَلْسِنَتِنا صِدْقُ الْاِعْتِذارِ، فَاْجُرْنا عَلى ما اَصابَنا فیهِ مِنَ التَّفْریطِ اَجْراً نَسْتَدْرِکُ بِهِ الْفَضْلَ الْمَرْغُوبَ فیهِ، وَ نَعْتاضُ بِهِ مِنْ اَنْواعِ الذُّخْرِ الْمَحْرُوصِ عَلَیْهِ»؛ خداوندا پس تو را سپاس همراه با اقرار به بدیهامان، و اعتراف به سهلانگاریمان، در حالى که در قلوبمان ندامت قطعى، و بر زبانمان عذر صادقانه داریم، پس ما را با توجه به اعتراف به تقصیرى که در این ماه داشتیم مزدى عنایت کن که تدارک کننده فضیلتهاى دلخواهمان، و جایگزین ذخیرههایى که مورد علاقه ماست باشد.
فراز 46: «وَ اَوْجِبْ لَنا عُذْرَکَ عَلى ما قَصَّرْنا فیهِ مِنْ حَقِّکَ، وَ ابْلُغْ بِاَعْمارِنا ما بَیْنَ اَیْدینا مِنْ شَهْرِ رَمَضانَ الْمُقْبِلِ، فَاِذا بَلَّغْتَناهُ فَاَعِنّا عَلى تَناوُلِ ما اَنْتَ اَهْلُهُ مِنَ الْعِبادَةِ، وَ اَدِّنا اِلَى الْقِیامِ بِما یَسْتَحِقَّهُ مِنَ الطّاعَةِ، وَ اَجْرِ لَنا مِنْ صالحِ الْعَمَلِ مایَکُونُ دَرَکاً لِحَقِّکَ فِىالشَّهْرَیْنِ مِنْشُهُورِ الدَّهْرِ»؛ و عذر ما را در کوتاهى از اداى حقّت قبول کن، و آینده عمرمان را به ماه رمضان آینده که در پیش داریم برسان، و چون ما را به آن رساندى ما را بر انجام عبادتى که سزاوار توست یارى ده، و به انجام طاعتى که شایسته آن ماه است موفق دار، و عمل صالحى را که موجب تدارک حق تو در آن دو ماه از ماههاى زمان خواهد بود به دست ما جارى فرما.
فراز 47: «اَللَّهُمَّ وَ ما اَلْمَمْنا بِهِ فى شَهْرِنا هذا مِنْ لَمَمٍ اَوْ اِثْمٍ، اَوْ واقَعْنا فیهِ مِنْ ذَنْبٍ، وَ اکْتَسَبْنا فیهِ مِنْ خَطیئَةٍ، عَلى تَعَمُّدٍ مِنَّا اَوْ عَلى نِسْیانٍ، ظَلَمْنا فیهِ اَنْفُسَنا، اَوِانْتَهَکْنا بِهِ حُرْمَةً مِنْ غَیْرِنا، فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَاسْتُرْنا بِسِتْرِکَ، وَ اعْفُ عَنّا بِعَفْوِکَ، وَ لاتَنْصِبْنا فیهِ لِاَعْیُنِ الشّامِتینَ، وَ لاتَبْسُطْ عَلَیْنا فیهِ اَلْسُنَ الطّاعِنینَ، وَ اسْتَعْمِلْنا بِما یَکُونُ حِطَّةً وَ کَفّارَةً لِما اَنْکَرْتَ مِنّا فیهِ، بِرَاْفَتِکَ الَّتى لاتَنْفَدُ، وَ فَضْلِکَ الَّذى لایَنْقُصُ»؛ خداوندا هر گناه کوچکى یا بزرگى که در این ماه به آن دست زدیم، یا معصیتى که به آن آلوده شدیم، یا خطایى که مرتکب شدیم، از روى عمد یا فراموشى، که در آن به خود ظلم کرده، یا حرمت دیگرى را بدان دریده باشیم، پس بر محمد و آلش درود فرست، و ما را از همه آنها در پرده ستّارى حضرتت بپوشان، و به عفوت از ما بگذر، و ما را در آن ماه شهره به پیش دیده شماتت کنندگان قرار مده، و زبان طعنهزنندگان را بر ما باز مکن، و ما را به کارى بدار که سبب فرونهادن گناهان و پوشاندن آن چیزى شود که در آن ماه بر ما نمىپسندى، به مهربانیت که پایان ندارد، و احسانت که کاستى نمىپذیرد.
فراز 48: «اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اجْبُرْ مُصیبَتَنا بِشَهْرِنا، وَ بارِکْ لَنا فى یَوْمِ عیدِنا وَ فِطْرِنا، وَاجْعَلْهُ مِنْ خَیْرِ یَوْمٍ مَرَّ عَلَیْنا، اَجْلَبِهِ لِعَفْوٍ، وَ اَمْحاهُ لِذَنْبٍ، وَ اغْفِرْ لَنا ما خَفِىَ مِنْ ذُنُوبِنا وَ ما عَلَنَ»؛ خداوندا بر محمد و آلش درود فرست، و ضایعه دردآور از دست رفتن رمضانمان را جبران کن، و روز عیدمان و فطرمان را بر ما مبارک گردان، و آن را از بهترین روزهایى قرار ده که بر ما گذشته، که بیشترین عفو را موجب، و بیشترین معاصى را محو کننده باشد، و گناهان پنهان و آشکار ما را مورد مغفرت قرار ده.
فراز 49: «اَللَّهُمَّ اسْلَخْنا بِانْسِلاخِ هذَا الشَّهْرِ مِنْ خَطایانا، وَ اَخْرِجْنا بِخُرُوجِهِ مِنْ سَیِّئاتِنا، وَ اجْعَلْنا مِنْ اَسْعَدِ اَهْلِهِ بِهِ، وَ اَجْزَلِهِمْ قِسْماً فیهِ، وَ اَوْفَرِهِمْ حَظّاً مِنْهُ»؛ بارالها پایان یافتن این ماه را پایان یافتن خطاهایمان قرار ده، و به دنبال خارج شدنش ما را از بدیهامان خارج کن، و ما را از سعادتمندترین اهل این ماه به آن، و پرنصیبترین آنان در آن، و بهرهمندترین ایشان از خودت قرار ده.
فراز 50: «اَللَّهُمَّ وَ مَنْ رَعى هذَا الشَّهْرَ حَقَّ رِعایَتِهِ، وَ حَفِظَ حُرْمَتَهُ حَقَّ حِفْظِها، وَ قامَ بِحُدُودِهِ حَقَّ قِیامِها، وَ اتَّقى ذُنوُبَهُ حَقَّ تُقاتِها، اَوْ تَقَرَّبَ اِلَیْکَ بِقُرْبَةٍ اَوْجَبَتْ رِضاکَ لَهُ، وَ عَطَفَتْ رَحْمَتَکَ عَلَیْهِ، فَهَبْ لَنا مِثْلَهُ مِنْ وُجْدِکَ، وَ اَعْطِنا اَضْعافَهُ مِنْ فَضْلِکَ، فَاِنَّ فَضْلَکَ لا یَغیضُ، وَ اِنَّ خَزآئِنَکَ لاتَنْقُصُ بَلْ تَفیضُ، وَ اِنَّ مَعادِنَ اِحْسانِکَ لاتَفْنى، وَ اِنَّ عَطآءَکَ لَلْعَطآءُ الْمُهَنَّا»؛ بار الها هر کس که این ماه را آن طور که بایسته است رعایت کرده، و احترامش را آنچنان که باید حفظ کرده، و حدودش را به بهترین صورت بپاداشته، و از گناهانش به نحو صحیح پرهیز کرده، یا به وسیله کار خیر به تو تقرب جسته که موجب خشنودیت از وى شده، و رحمتت را متوجه او نموده، پس مانند آنچه به او بخشیدى از توانگرى خود به ما ببخش، و چندین برابر آن را از فضل خود به ما عطا فرما، زیرا که فضلت کاستى نگیرد، و خزائنت نقصان نپذیرد بلکه افزون مىشود، و معادن احسانت از بین نمىرود، و همانا عطاى تو گوارا عطایى است.
فراز 51: «اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلىمُحَمَّدٍ وَ الِهِ، وَ اکْتُبْ لَنا مِثْلَ اُجُورِ مَنْ صامَهُ، اَوْ تَعَبَّدَ لَکَ فیهِ اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ»؛ بارالها بر محمد و آلش درود فرست، و همانند پاداش آنانکه تا روز رستاخیز این ماه را روزه گرفتهاند، یا به بندگى تو در آن اقدام کردهاند براى ما ثبت کن.
فراز 52: «اَللَّهُمَّ اِنّا نَتُوبُ اِلَیْکَ فى یَوْمِ فِطْرِنَا الَّذى جَعَلْتَهُ لِلْمُؤْمِنینَ عیداً وَ سُرُوراً، وَ لِأَهْلِ مِلَّتِکَ مَجْمَعاً وَ مُحْتَشَداً، مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ اَذْنَبْناهُ، اَوْ سُوءٍ اَسْلَفْناهُ، اَوْ خاطِرِ شَرٍّ اَضْمَرْناهُ، تَوْبَةَ مَنْ لایَنْطَوى عَلى رُجُوعٍ اِلى ذَنْبٍ، وَ لایَعوُدُ بَعْدَها فى خَطیئَةٍ، تَوْبَةً نَصُوحاً خَلَصَتْ مِنَ الشَّکِّ - وَ الْاِرْتِیابِ، فَتَقَبَّلْها مِنّا، وَارْضَ عَنّا، وَ ثَّبِتْنا عَلَیْها»؛ بارالها در این روز فطر که آن را براى اهل ایمان عید و شادى، و براى اهل آیین خود روز اجتماع و گردهمایى قراردادى به درگاهت توبه مىکنیم، از هر معصیتى که دچارش شدیم، یا هر کار بدى که به آن دست زدیم، یا اندیشه سوئى که در دل داشتیم، مانند توبه کسى که خیال بازگشت به گناه را ندارد، و پس از توبه به جانب هیچ خطایى برنمىگردد، توبه پاک و خالصى که از شک و تردید پیراسته باشد، پس آن را از ما بپذیر، و از ما راضى شو، و ما را بر آن استوار بدار.
فراز 53: «اَللَّهُمَّ ارْزُقْنا خَوْفَ عِقابِ الْوَعیدِ، وَ شَوْقَ ثَوابِ الْمَوْعُودِ، حَتّى نَجِدَ لَذَّةَ ما نَدْعُوکَ بِهِ، وَ کَاْبَةَ ما نَسْتَجیرُکَ مِنْهُ»؛ بارالها، ترس از عذاب وعده داده شده، و رغبت به ثواب موعود را روزى ما کن، تا لذّت آنچه را که از تو مىخواهیم بیابیم، و غصه آنچه را که از آن به تو پناه مىبریم دریابیم.
فراز 54: «وَ اجْعَلْنا عِنْدَکَ مِنَ التَّوَّابینَ الَّذینَ اَوْجَبْتَ لَهُمْ مَحَبَّتَکَ، وَ قَبِلْتَ مِنْهُمْ مُراجَعَةَ طاعَتِکَ، یا اَعْدَلَ الْعادِلینَ»؛ و ما را در پیشگاهت از توبه کنندگانى قرار ده که محبتت را بر ایشان حتم ساختهاى، و بازگشتشان را به طاعت خود قبول کرده ای، اى عادلترین عادلها.
فراز 55: «اَللَّهُمَّ تَجاوَزْ عَنْ ابآئِنا وَ اُمَّهاتِنا وَ اَهْلِ دینِنا جَمیعاً مَنْ سَلَفَ مِنْهُمْ وَ مَنْ غَبَرَ اِلى یَوْمِ الْقِیمَةِ»؛ بارالها، از پدران و مادران و اهل دین ما همگى، چه آن که از ایشان از دنیا رفته، و چه آن که تا قیامت به آنان خواهد پیوست درگذر.
فراز 56: «اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ نَبِیِّنا وَ الِهِ کَما صَلَّیْتَ عَلى مَلآئِکَتِکَ الْمُقَرَّبینَ، وَ صَلِّ عَلَیْهِ وَ الِهِ کَما صَلَّیْتَ عَلى اَنْبِیآئِکَ الْمُرْسَلینَ، وَ صَلِّ عَلَیْهِ وَ الِهِ کَما صَلَّیْتَ عَلى عِبادِکَ الصّالِحینَ، وَ اَفْضَلَ مِنْ ذلِکَ یا رَبَّ الْعالَمینَ، صَلوةً تَبْلُغُنا بَرَکَتُها، وَ یَنالُنا نَفْعُها، وَ یُسْتَجابُ لَها دُعآؤُنا، اِنَّکَ اَکْرَمُ مَنْ رُغِبَ اِلَیْهِ، وَ اَکْفى مَنْ تُوُکِّلَ - عَلَیْهِ، وَ اَعْطى مَنْ سُئِلَ مِنْ فَضْلِهِ، وَ اَنْتَ عَلى کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ»؛ بارالها بر محمد پیامبر ما و بر آلش درود فرست همچنان که بر فرشتگان مقرّبت درود فرستادى، و بر او و بر آلش درود فرست آن طور که بر پیامبران مرسلت درود فرستادى، و بر او و بر آلش درود فرست آن طور که بر بندگان شایستهات درود نثار کردى، و بهتر از آن اى خداى عالمیان، چنان درودى که برکتش به ما برسد، و سودش نصیب ما شود، و بهخاطر آن دعاهایمان مستجاب شود، زیرا که تو بزرگوارترین کسى هستى که به او توجه شده، و بىنیاز کنندهترین کسى هستى که بر او اعتماد شده، و بخشندهترین کسى هستى که از احسانش درخواست شده، و تو بر هر چیز توانایى.
خانم ماهري از فراز 1 تا 27 را خواندند و خانم باقري از 27 تا آخر و در انتها، جلسه با دعاي خانم باقري تمام شد.
نظرات
- هیچ نظری یافت نشد
نظر خود را اضافه کنید.